16 mei 2009 Ancray

Weer lekker alleen op pad, er ontstaat automatisch een vorm van socialiseren als ik met anderen ben. Ik wordt dan moe van me zelf en heb dan niet eens door wat er allemaal werkelijk gebeurd. Net mijn tentje opgezet of de regen is weer present ofdat we zoveel nodig hebben. Nou ik niet als het morgen maar droog is.

Vandaag een lekkere wandeling gehad, wel verschillende keren in paniek omdat ik dacht wat vergeten te zijn in het hotel. Eerst mijn fototoestel, daarna nog eens mijn telefoon, zat gewoon in mijn broekzak. En net nog nadat ik mijn tent opgezet had, mijn slaapzak. Ik had het dan gewoon ergens anders opgeruimt, ik begin het te leren , ik raak steeds minder kwijt.

Ik begin me steeds meer thuis te voelen in m'n tentje. Mijn computer heb ik bij de boer aan de overkant gebracht, daar kan hij weer aan de voeding, dan kan ik weer muziek en lectures luisteren.

Vanmiddag in corbigny boodschappen gedaan voor twee dagen. Is wel een hoop om allemaal weer mee te slepen. In een parkje gelijk maar gekookt, dat scheelt weer een hoop gewicht.

Ik had vanavond nog wel willen tekenen maar de regen belemmerd me datnu, misschien morgen ochtend.

Wat me opvalt van vandaag is de realisatie dat ik vaak denk wat is het hier mooi dit lijkt wel het paradijs, terwijl het voor de mensen hier heel gewoon is. Ik ervaar het nu als bijzonder terwijl als ik hier langer zou zijn ik me waarschijnlijk vreselijk zou gaan vervelen. Zelfs wanneer het bewolkt is en de kleuren dieper en zwaarder worden overweegt de schoonheid. Ik hou gewoon van dit land, jammer dat ik de taal niet spreek. Want verder dan comprie en ici en bonjour madam of monsieu kom ik niet.

Toch doet de zon een hoop, hij kwam maar spaarzaam door vandaag, maar doordat ik een zwart t-shirt aan had voelde elk straaltje als een warme streling over mijn rug.