16 juliEen vriend is dood, Adrie van Dam 61 jaar.

Een vriend is dood,  Adrie van Dam 61 jaar.

Sinds 19 jaar zien we elkaar regelmatig, warm hartelijk en humor, zijn de ingrediënten van ons contact. Wanneer ik hem 10 april bel om hem te vertellen over mijn voorgenomen tocht van 4 maanden, verteld hij over zijn bezoek aan de longarts, longkanker nog 3 maanden.

Ik bezoek hem direct. De pijn is van zijn gezicht te lezen, zijn humor houd hij houd hem staande. Ik  vroeg hem mijn Santiagopas als eerste te tekenen, ’T is net of je me vraagt getuige te zijn bij je huwelijk. Hij vond het een eer.

Zo nemen wij afscheid. We wisten dat we elkaar niet meer zouden zien.

Lopend over de hoogvlakte, de Messeta denk ik vaak aan Adrie. Hoe zou het met hem zijn, hoe bereidt hij zich voor op het eind, op het doodgaan.

Hoe doe je zo iets, we weten allemaal dat we doodgaan, zelfs het denken erover schuiven we vooruit. Maar wanneer je het op een dergelijk korte termijn aan ziet komen hoe ga ja er dan mee om, zelf hebben we het nog nooit meegemaakt.

Allereerst het dilemma, wakker zijn met pijn, of verduft zijn met medicijnen. Wanneer zeg je, het is genoeg, laat me maar gaan.

Hoe ga je met de resterende tijd om wanneer je ziek bent, en ook echt ziek voelt. Moe bent van het onderzoeken en ziekenhuisbezoeken, eigenlijk geen energie meer hebt om buiten directe familie nog anderen op bezoek te krijgen.

Ik weet dat je mijn ervaringen leest, ik bel je nog eens om je te vertellen dat ik aan je denk, misschien verzacht het je pijn iets.

Op de Camino beginnen we elke ochtend in alle vroegte aan onze weg, om maar zo snel mogelijk weg te zijn. Druk socialiserend gaan we op weg naar onze bestemming om maar voor 12 of 13.00 uur  de volgende auberge bereikt te hebben.

Wanneer we iets beslist hebben willen we er ook zo snel mogelijk zijn. 

We willen zo lang mogelijk en gezond mogelijk leven, onze bestemmingen zijn als mijlpalen gegrift in ons geheugen, de weg er na toe zijn we vaak vergeten. We kunnen overal de tijd voor nemen maar het onderweg zijn moet snel, het zijn moet snel.

Wanneer ik aan Adrie denk, zo ziek en half verdoofd door de medicijnen, bezig met de laatste dagen van zijn leven, niet weten waarheen. Besef ik nog eens wat een rijkdom het is om te zijn, te lopen hier op de messeta de zon hoog aan de hemel, mijn lijf te voelen,  te ervaren.